Վերևու՜ համարյա երկնքի տակ, ծնվեցին ջրի կաթիլներ։ Նրանք լեռների բարձրից, հողի միջից դուրս եկան ու, լույսն իրենց մեջ, ցնցության թիթեոն իրենց վրա, կտկտալով իջան ցած։ Լեռն ի վար, ծառերի կուքերով, թփերի արանձներով, զարմանազան խատուտիկ խնաքարերի վրայով գալիս էին կաթիլները։-Ինչքա՜ն քարցր եք,-ասում էին մամուռները։
Լեո Մելիքյանի բլոգ 